de arte nil faciendi

Aestas vero nos affert quotannis quasdam animi corporisque voluptates quibus res maximi momenti perficere arduum graveque videatur ilicet, tantumque cordi sit quiescere, circa tueri, sole alto meridiari. Sunt enim qui, mente obstinata ac pauca intelligentia, censent Hispanicos, quorum ego ipse, natura ad has res tendere et hibernalibus diebus, quam sententiam ego valde improbo rem tenens. Memini nuperrime legisse colloquium cum cientifica catalana in MIT versata quae asseverabat difficile fuisse persuadere conlegas americanos suos ne hispanici semper otiosi, meridiantes bibentesque essent. Etiam repello sententiam vel visionem communem qua catalani probissimi et laboriosissimi hispanicorum sint. Sed, ut omnia loco suo imponam, tempus inest omnibus quae necesse sunt, etiam quiescere. De meridiando Celsi pauca referam:

longis diebus meridiari potius ante cibum; si minus, post eum.

Dormire ac edere magnam partem morum salutabilium puto, quos autem medicina occidentalis, nescio qua de causa, minime curat. Diaeta enim aegris minime datur persaepe; arabici autem, quandocumque aegrotantes, semper ferias diaetamque sibi imponunt. Bene etenim edendo multa curantur sponte, plerumque tropicales morbi.

Sane edere, cotidie meridiari, alios otiosos non putare. Sunt quidem alii mores quorum exercitatione valde reponitur et animus et corpus. Arabica lingua extat verbum kaif quo designare possunt artem quiescendi nihilumque faciendi. Credo enim nimis pectore nos servare Horatium:

carpe diem, quam minimum credula postero.

Quid si diem non carpimus? Bona accipere etiam licet nihil faciendo. Tempus non fugit, mors contemnenda, peractum mutare non licet, futura iam advenient. Kaif enim constat infundibulum e fumando, caffeum saccharatum e sorbendo, nihil in mente ex habendo. Forsitan hac via dum reddidimus plura maximi momenti iterum efficiamus.