De gente Germanica

Vetustiores notitiae quas habemus Germanicis de gentibus incipiunt cum bellis adversus Marium, etiamsi fontes Graecae a viatore quodam nomine Pithias de Teutonibus iam loquuntur. Prima autem inscriptio quae nobis tradita est non longe abest a saeculo III aC, alphabeto etrusco scripta. Marius enim vicit et Teutones et Cimbrios in Aquis Sextiis, cum illi advenirent in Italiam. Postea Iulius Caesar ipse vicit Suevos (*swebaz) ab Ariovisto adductos, atque de illis dixit usque ad Danubii oras tendere. Saeculo primo limes Germanorum gentium e flumine Rin ad Elbam propulsus est, sed imperiosi Romani victi sunt in notissima pugna Teutoburgense. Omnia hac aetate quae ad Germanos attinet scripsit Tacitus, qui praesertim locutus percontatusque est de Germanis occidentalibus.

Tum Caesar asseveravit Germanos duces non habere pacis temporibus, Tacitus magnopere dissensit de hac sententia: illos finxit multo audaciores.

Quae sequitur fons a Ptolomeo geographo scripta est saeculo II post Christum: hac in aetate in Scandinavia nobis constant textus. Post duo saecula, etiam Biblia translata in linguam Gothicam.

Sed limes Romanus non multo statuit: ex ponto Euxino usque ad Atlanticum Oceanum, audaces Gothici eum ingressi sunt saeculo IV Hunorum ob causam. Tandem in Occidentem rederunt: illi qui in Hispaniam advenierunt, vocantur Visigothici; illi qui in Italiam, Ostrogothici. Saeculo enim quinto Vandali Suevique -etiam Alani, qui Germanicis miscere non oportet- transerunt flumen Rin, horruerunt Galliam et in Hispania manserunt viginti per annos.

Sed maxima unda gentium Germanicorum advenit cum casu imperii Atilae.
Illi Germani plerumque versabantur rebus in agricolis; terrae quas colerunt et umidae et pluviosae erant, pecus praesertim erat bovinum, et locum vivendi suum quaeque stippe indicabat. Hic modus vivendi probabiliter incepit cum Europam centralem incolabant, nam locus unde videntur habitavisse -id est, Scandinavia- minime aptus est ad aliquid colendum nisi pauca tritica. Numquam pecunia usi sunt.