de gente slavica

Incipiam de nomine ipso slavo pauca exponens. "Slavus" nobis traditus est ex verbo "slavicus", qui temporibus provectis utebantur viri ad servos vocandos, nam illos Slavos meridionales -id est, illos qui Bosniam, Bulgariam, Croatiam Macedoniamque inter alias incolabant- ut servos mercabantur amovebantque in Bizantium.

Sed vera prisciorque etymologia ex Indoeuropea lingua venit, nam e radice*kleu- (audire) fit slav-, "ille de quo auditur", id est, vir magnam gloriam sustinens.

Slavi meridionales capesciti sunt ubicumque habitaverunt a gentibus alienis: sic Romania, Graecia vel Albania. Aliis in locis, sicut Hungria, ramus non indeuropea quae Fino-ubrica vocatur capescivit slavos meridionales.

Forsitan Herodotus ipse iam de iis locutus est defugientibus Persas; sed, si rem tenere volemus, prima mentio his de gentibus nobis constat cum historiographo nomine Jordanus, notissimus inter Gothicos qui iam slavos numerabat. Etiam Plinius Tacitusque eos putabant incolere propter Vistula flumen.

Illi indoeuropei studiosi valde dubitant utrum patria Slavica prima esset Bielorusia an Germania. In saeculo primo post Christum gentes Slavae apparent nostris in notitiis repulsi ad Hungriam. Occupatio enim terrarum Balcanicarum videtur incepisse cum casu imperii Atilae. Haec migrationes desinaverunt saeculo VI. His in locis, ut iam dixi, gentes Slavicae mutatae fuerunt a substrato Graeco, Rumano Albanoque.

In Europa centrale incolaverunt terras quae longe pertinebant gentibus Celticis, postea Germanicis, tandem autem adversus Francos pugnaverunt. Usque ad Hungriam venierunt, ubi mixti fuerunt cum gentibus fino-ubricis. In Bulgaria vero, ubi etiam invasores fuerunt mongolici, equites horrescentes, in slavicos mores conversi sunt.

Primi textus scripti gentium slavicorum non longe absunt a saeculo IX, ubi grosso modo omnes eadem lingua loquebantur. In saeculo XI tamen dialecti iam clariores videntur. Ad has linguas scribendas princeps Rotislav Moraviae, ut temperaret Germanicos in Occidente, adiuvari petivit imperatore Bizantii. Ille sic misit ad eum Cirilum Methodiumque, e Tessalonica advenientes, quorum discipuli alphabetum cirilicum repperierunt.

Hanc linguam saeculi IX vocamus Slavicum ecclesiasticum.