Aestas vero nos affert quotannis
quasdam animi corporisque voluptates quibus res maximi momenti
perficere arduum graveque videatur ilicet, tantumque cordi sit
quiescere, circa tueri, sole alto meridiari. Sunt enim qui, mente
obstinata ac pauca intelligentia, censent Hispanicos, quorum ego
ipse, natura ad has res tendere et hibernalibus diebus, quam
sententiam ego valde improbo rem tenens. Memini nuperrime legisse
colloquium cum cientifica catalana in MIT versata quae asseverabat
difficile fuisse persuadere conlegas americanos suos ne hispanici
semper otiosi, meridiantes bibentesque essent. Etiam repello
sententiam vel visionem communem qua catalani probissimi et
laboriosissimi hispanicorum sint. Sed, ut omnia loco suo imponam,
tempus inest omnibus quae necesse sunt, etiam quiescere. De
meridiando Celsi pauca referam:
longis diebus meridiari potius ante cibum; si minus, post eum.
Dormire ac edere magnam partem
morum salutabilium puto, quos autem medicina occidentalis, nescio qua
de causa, minime curat. Diaeta enim aegris minime datur persaepe;
arabici autem, quandocumque aegrotantes, semper ferias diaetamque
sibi imponunt. Bene etenim edendo multa curantur sponte, plerumque
tropicales morbi.
Sane edere, cotidie meridiari,
alios otiosos non putare. Sunt quidem alii mores quorum exercitatione
valde reponitur et animus et corpus. Arabica lingua extat verbum kaif
quo designare possunt artem quiescendi nihilumque faciendi. Credo
enim nimis pectore nos servare Horatium:
carpe diem, quam minimum credula
postero.
Quid si diem non carpimus? Bona
accipere etiam licet nihil faciendo. Tempus non fugit, mors
contemnenda, peractum mutare non licet, futura iam advenient. Kaif
enim constat infundibulum e fumando, caffeum saccharatum e sorbendo,
nihil in mente ex habendo. Forsitan hac via dum reddidimus plura
maximi momenti iterum efficiamus.